
مطالعات بر روی DPSCs ها این واقعیت را نشان داده که این سلولها در هر دو شرایط in vitro و in vivo دارای خواص سرکوب کنندگی ایمنی و تعدیل کننده ایمنی می باشند. در واقع، DPSCs قادر به القای آپوپتوز در لنفوسیت های T می باشند.در مدل کشت همزمان DPSCs به طور فعالانه تکثیر سلول های تک هسته ای خون محیطی (PBMCs) را مهار می کند هرچند PBMCs توسط میتوژن های T-cell تحریک شده باشند.
این فعالیت مهاری نسبت به سلول های مزانشیمی مشتق شده از مغز استخوان در مدل های تجربی مشابه به طور چشمگیری قوی تر می باشد. علاوه بر این، DPSCs ها تکثیر لنفوسیت های B را سرکوب میکنند. به نظر می رسد که اثرات ایمونومدولاتوری DPSCs از طریق نقش آن ها در تنظیم تولید سایتوکاین های مختلف می باشد
این سلول ها تولید سایتوکاین های ضد التهابی مانند IL۱۰ را افزایش می دهند در حالی که تولید سایتوکاین های محرک پاسخ های ایمنی و التهابی نظیر IL۲ و IL۱۷ وIFNγ را کاهش می دهد.
محققان به دنبال کشف مکانیسمهای ممکن در مهار تکثیر سلولهای T توسط این نوع از سلول های بنیادی بودند. آن ها پی به وجود یک فاکتور کلیدی در DPSCs ها بردند که متعاقب افزایش بیان این فاکتور بیان TGFß۱ نیزمی تواند افزایش بیان داشته باشد، در حالی که با اضافه کردن آنتی TGFß۱ توانایی تکثیر PBMCs در حضور DPSCs ها دوباره برمی گردد.
DPSCs مولکول سطحی تحت عنوان لیگاند (FAS (FasL/ CD۹۵L را بیان می کنند. FASL یک پروتئین غشایی نوع ΙΙ است که متعلق به خانواده فاکتور نکروز دهنده توموری (TNFγ) میباشد. با اتصال به گیرنده Fas، Fas L یک فرایند وابسته به کاسپاز را در بسیاری از سلولها ایجاد میکند.وقتی بیان Fas L توسط siRNA در سلول های DPSCs ناک اوت شود باعث کاهش توانایی ایجاد آپوپتوز لنفوسیت های T در شرایط in vitro میشود.
تزریق سیستماتیک DPSCs در موش های مبتلا به کولیت التهابی قادر است تا باعث بهبود علائم این بیماری شود و به طرزجالبی سلول هایی که قادر به بیان FASL نمی باشند قادر به بهبود علائم در این موش ها نیستند که این موضوع نشان دهنده ی نقش محوری FASL در فعالیت تعدیل کنندگی سیستم ایمنی آن ها می باشد.
هاله عبدلی
دانشجوی دکترای تخصصی ایمونولوژی
برگرفته از: ImmunologyToday
پست الکترونیک : haleh.abdoli gmail.com
دفعات مشاهده: 414 بار |
دفعات چاپ: 37 بار |
دفعات ارسال به دیگران: 0 بار |
0 نظر