واریانت های جدید ویروس SARS-CoV-۲ دارای یک یا چند جهش هستند که آنها را از نوع غالب ویروس که در میان جمعیت عمومی شیوع پیدا کرده است؛ متمایز می کنند. همانطور که انتظار می رفت ، انواع مختلفی از SARS-CoV-۲ در ایالات متحده و در سراسر جهان در سراسر این همه گیر ثبت شده است. دانشمندان برای آگاهی از تحقیقات محلی و درک تصویر ملی ، تفاوت های ژنتیکی را در بین ویروس ها مقایسه می کنند تا انواع مختلف و ارتباط آنها با یکدیگر را شناسایی کنند.
چندین مورد جدید که در پاییز سال ۲۰۲۰ پدیدار شد نگران کننده هستند ، مهمترین موارد:
واریانت انگلیسی (B ۱.۱.۷) :
اولین بار در دسامبر ۲۰۲۰ در انگلیس شناسایی شد.و درحال حاضر در ۶۲ کشور گزارش شده است. این واریانت ۱۷ موتاسیون جدید به خصوص در ناحیه اسپایک ویروس و در توالی متصل شونده به رسپتور ACE۲ دارا میباشد که ۳۰ تا ۷۰ درصد قدرت انتقال واریانت افزایش یافته است. این واریانت ویروسی، تنها واریانتی است که تا ۳۰ درصد ویرولانس واریانت افزایش یافته است. شواهد کافی در مورد کاهش اثربخشی واکسن بر این واریانت وجود ندارد.
واریانت B ۱.۳۵۱ :
در اواخرژانویه ۲۰۲۱ اولین مورد آن در آفریقای جنوبی شناسایی شده است. این واریانت در مناطق مختلف دنیا از جمله آفریقا، اروپا، آسیا و استرالیا شناسایی شده است.۲۱ موتاسیون به خصوص در ناحیه RBD گزارش شده است. ۵۰ درصد قدرت انتقال واریانت افزایش یافته است. داده ی معتبر در مورد افزایش ویرولانس واریانت وجود ندارد. پتانسیل فرار از ایمنی در آزمایشگاه شناسایی شده است. در یک مطالعه مشخص شده است که اثربخشی واکسن مدرنا در برابر آن به ۲۳ درصد کاهش یافته است و واکسن آکسفورد نیز نقش حفاظتی معنی داری را نداشته است. ولی باز نیاز به مطالعات بیشتر است.
واریانت P.۱:
در ژانویه ۲۰۲۱ اولین بار در ژانویه ۲۰۲۱ در مسافران برزیلی که به ژاپن وارد شدند شناسایی شد. این نوع در اواخر ژانویه ۲۰۲۱ در ایالات متحده نیز شناسایی شد. با توجه به مقالات ، نوع P.۱ دارای ۱۷ جهش منحصر به فرد است که از جمله آن میتوان به سه جهش در ناحیه اتصال به گیرنده پروتئین S (K۴۱۷T ، E۴۸۴K و N۵۰۱Y) اشاره کرد.
شواهدی وجود دارد که نشان می دهد برخی از جهش ها در نوع P.۱ ممکن است توانایی آنتی بادی ها (حاصل از عفونت طبیعی یا واکسیناسیون) در شناسایی و خنثی سازی ویروس را تحت تأثیر قرار دهد ، اما مطالعات بیشتری در این زمینه لازم است.
یک جهش خاص ، به نام D۶۱۴G ، در این سه واریانت مشترک است. و مطالعات نشان داده اند که این جهش به واریانتها توانایی انتقال سریعتری نسبت به ویروس مادر را می دهد؛ همچنین شواهد اپیدمیولوژیک نیز نشان میدهد که واریانت جدید این جهش خاص سریعتر از ویروسهای بدون جهش گسترش می یابند.

دفعات مشاهده: 65 بار |
دفعات چاپ: 5 بار |
دفعات ارسال به دیگران: 0 بار |
0 نظر