راه رفتن یک فعالیت ساده و بدون هزینه است که در بسیاری از جهات به سلامت جسمی، اجتماعی و روانی کمک می کند. چندین آزمایش بالینی نشان داده اند که راه رفتن به طور منظم با کاهش خطر بروز عوارض قلبی-عروقی و مرگ و میر از هر علتی همراه است و داشتن تعداد گام های روزانه بیشتر با کاهش خطر مرگ زودرس در ارتباط است.

راه رفتن و دیابت

در سال های اخیر، ارتباط بین سرعت راه رفتن و خطر بروز مشکلات مختلف سلامتی مورد توجه زیادی قرار گرفته است. داده ها نشان می دهند که راه رفتن با سرعت بیشتر می تواند پاسخ فیزیولوژیک بیشتری را برانگیخته و نیز مزایای سلامتی مطلوبتری نسبت به راه رفتن با سرعت کمتر را به همراه داشته باشد. یک متاآنالیز پیشین از هشت مطالعه کوهورت نشان داده است که افرادی که در دسته سرعت راه رفتن سریعترین (میانگین = ۵.۶ کیلومتر در ساعت) قرار داشتند، نسبت به افرادی که در دسته سرعت راه رفتن کندترین (میانگین = ۱.۶ کیلومتر در ساعت) قرار داشتند ۴۴ درصد کمتر در معرض سکته مغزی قرار داشتند. همچنین نشان داده شده است که خطر سکته مغزی به ازای هر افزایش سرعت ۱ کیلومتر در ساعت ، ۱۳ درصد کاهش می یابد.

دیابت نوع ۲ (T2D) یکی از شایع ترین بیماری های متابولیک (سوخت و ساز) در جهان است. افراد مبتلا به این نوع دیابت خطر بیشتری برای عوارض عروقی و عمر کوتاه تری دارند. تقریبا ۵۳۷ میلیون بزرگسال در سراسر جهان با دیابت زندگی می کنند و انتظار می رود که این عدد تا سال ۲۰۴۵ به ۷۸۳ میلیون برسد.

فعالیت جسمانی یک جزء ضروری از برنامه های پیشگیری از دیابت نوع ۲ است و می تواند بر کنترل قند خون تأثیر مطلوبی داشته باشد. یک متاآنالیز از مطالعات کوهورت نشان داده است که فعالیت جسمانی با کاهش ۳۵ درصدی خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ در جمعیت عمومی همراه بوده و نیز راه رفتن منظم با کاهش ۱۵ درصدی خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ مرتبط می باشد.

اما هیچ مطالعه ای ارتباط بین سرعت های مختلف راه رفتن و خطر دیابت نوع ۲ را بررسی نکرده بود. اخیرا یک تیم از مرکز تحقیقات دانشگاه علوم پزشکی سمنان در ایران یک مرور سیستماتیک از ارتباط بین سرعت راه رفتن و خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ در بزرگسالان انجام داده اند؛ این مرور در مجله بریتانیایی پزشکی ورزشی منتشر گردیده است.

۱۰ مطالعه کوهورت

در این مرور سیستماتیک از منابع اطلاعاتی معمول (PubMed، Scopus، CENTRAL و Web of Science) شامل مقالات (۱۹۹۹-۲۰۲۲) استفاده شده است.  در این مطالعه از متاآنالیز اثرات تصادفی برای محاسبه خطر نسبی (RR) و اختلاف خطر (RD) بر اساس سرعت های مختلف راه رفتن استفاده شده است. پژوهشگران این مطالعه با استفاده از "ابزار ارزیابی اعتبار تحلیل های تغییر اثر" (ICEMAN) و نیز ابزار "بررسی، توسعه و ارزیابی توصیه ها (GRADE)"، اعتبار تفاوت های بین گروهی و قطعیت شواهد را ارزیابی نموده اند.

از میان ۵۰۸۱۲۱ شرکت کننده بالقوه، ۱۸۴۱۰ بزرگسال از ۱۰ مطالعه کوهورت آینده نگر در ایالات متحده، ژاپن و بریتانیا مشمول مطالعه مذکور شدند. سهم زنان بسته به کوهورت بین ۵۲ تا ۷۳ درصد بود. مدت پیگیری نیز از ۳ تا ۱۱.۱ سال (میانگین، ۸ سال) متفاوت بود.

پنج مطالعه کوهورت با استفاده از زمان سنج سرعت راه رفتن را اندازهگیری کرده بودند، در حالی که پنج مطالعه دیگر از پرسشنامه های خودارزیابی استفاده کرده بودند. برای مشخص نمودن موارد دیابت نوع ۲، هفت مطالعه از روشهای فردی مانند اندازه گیری قند خون یا ارتباط با پرونده های پزشکی استفاده کرده بودند و در سه کوهورت، از پرسشنامه های خودارزیابی استفاده شده بود (که با پرونده های بیماران نیز مقایسه شدنه بودند). تمام مطالعات سن، جنسیت و مصرف دخانیات را در تحلیل های چندمتغیره لحاظ کرده بودند و برخی نیز مصرف الکل، فشار خون، میزان کل فعالیت جسمانی، شاخص توده بدنی، زمان صرف شده برای راه رفتن یا تعداد گام های روزانه و تاریخچه خانوادگی دیابت را نیز لحاظ کرده بودند.

سرعت مناسب

نویسندگان ابتدا سرعت راه رفتن را به چهار سطح از پیش تعیین شده دسته بندی کرده بودند: آرام یا کند (کمتر از ۳.۲ کیلومتر در ساعت)، متوسط یا عادی (۳.۲-۴.۸ کیلومتر در ساعت)، تند (۴.۸-۶.۴ کیلومتر در ساعت) و بسیار تند یا پرشتاب (بیشتر از ۶.۴ کیلومتر در ساعت).

چهار مطالعه کوهورت با ۶۵۲۰ مورد دیابت نوع ۲ در میان ۱۶۰۳۲۱ شرکت کننده اطلاعات مربوط به راه رفتن متوسط یا عادی را گزارش کرده بودند. شرکت کنندگانی که با سرعت متوسط یا عادی راه می رفتند، نسبت به کسانی که آرام راه می رفتند ۱۵ درصد خطر کمتری برای دیابت نوع ۲ داشتند. ده مطالعه کوهورت نیز با ۱۸۴۱۰ مورد از میان ۵۰۸۱۲۱ شرکت کننده اطلاعات مربوط به راه رفتن تند را گزارش کرده بودند. کسانی که تند راه می رفتند، نسبت به کسانی که آرام یا کند راه میرفتند ۲۴ درصد خطر کمتری برای دیابت نوع ۲ نشان می دادند.

تفاوت درون گروهی معنادار یا قابل اعتمادی با لحاظ کردند میزان کل فعالیت جسمانی یا زمان صرف شده برای راه رفتن در روز دیده نشد. تحلیل دز-پاسخ نشان داد که خطر دیابت نوع ۲ با سرعت راه رفتن ۴ کیلومتر در ساعت و بالاتر به طور معناداری کاهش می یابد.